Reisbloggers zijn populairder dan ooit. De traditionele reisjournalist klaagt ten onrechte over de nieuwe generatie. Maar is dat wel zo? Niet helemaal, want als het gaat om de inhoud schiet menig reisblogger ernstig tekort.
Deze gastblog is geschreven door Jeroen van Wieringen, pers- en communicatieadviseur bij de Stichting Liberation Route Europe.
Bedroevend
‘Ze komt uit Frankrijk en is daar online een rage. Die móet je meenemen’. Woorden van die strekking brachten me er vorig jaar toe een jonge blogster uit te nodigen voor een reis langs het Nederlandse deel van de Liberation Route Europe. Dit is een internationale route langs het pad dat de westelijk geallieerden bewandelden om een eind te maken aan de Tweede Wereldoorlog. De jongedame accepteerde de uitnodiging en liet zich drie dagen rondrijden langs onder meer historische locaties en oorlogsmusea. In die drie dagen presteerde ze het om geen enkele interesse te tonen in de inhoud, benadrukte ze dat ze vanwege haar geloof niet naar oorlogsbegraafplaatsen wilde én was ze vooral benieuwd naar haar volgende hotelkamer. Het zal je niet verbazen dat een en ander resulteerde in één (!) bedroevend slecht blogje (met een foto van haar hotelkamer).
Achteraf gezien hadden we de schone Française natuurlijk niet moeten uitnodigen. Je zou kunnen zeggen dat mijn eigen research hierin ook tekort is geschoten. Maar ‘omdat bloggers booming zijn’ en omdat je er vanuit gaat dat iemand weet voor welk onderwerp hij afreist naar een ander land, waren de verwachtingen hoog gespannen.
Fêteren
Wie een kritisch rondje maakt langs (inter-)nationale reisbloggers, zal moeten erkennen dat de sites er vaak gelikt uitzien, maar verhalen inhoudelijk regelmatig abominabel zijn. Wat dat betreft ben ik het volledig eens met mijn voormalig reisredacteuren van kranten, die steen en been klagen over ‘die domme kippen die zich laten fêteren in een vijfsterrenhotel en daar vervolgens louter lovend over tweeten’. Ik ben het ook niet volledig eens met Frederieke Wolter, die stelt dat bloggers per definitie moeten worden betaald. Het is een grijs gebied, wat mij betreft. Want ik zie een blogger wel degelijk als een journalist, die het recht heeft te melden wat hem of haar opvalt. Reis en verblijf voor iemand betalen: prima. Maar als je vervolgens ook iemand per uur betaalt, is het dan niet eigenlijk een bedrijfsjournalist?
Passie
Gelukkig zijn er ook bloggers die hun werk wél serieus nemen en beseffen dat hun invloed groot is. Journalisten 2.0, die zich verdiepen in het onderwerp en de achtergrond. Zoals Nomad & Villager, ook bekend als Nicole & Anneke (foto hierboven). Zij maakten vorig jaar deel uit van een internationaal persgezelschap dat de Liberation Route Europe in Nederland bezocht. De dames sprongen met de anderen uit een vliegtuig, reden in een jeep en liepen over oorlogsbegraafplaatsen. Daaromheen spraken zij mensen, deden ze hun research goed en namen ze de tijd om goed beeldmateriaal te schieten. Het resulteerde in een waardig artikel. Blij verrast was ik ook met Corno van den Berg, de man achter het populaire Droomplekken.nl. Hij schreef een artikel recht vanuit het hart, betrok de Tweede Wereldoorlog op zichzelf en kwam inhoudelijk zeer sterk voor de dag. Deze publicaties zijn goede voorbeelden van hoe het ook kan. De klagende ‘traditionele’ reisjournalist kan hier mijns inziens dan ook weinig op aan te merken hebben. Mooi beeldmateriaal, verdieping, een nieuwsaanleiding én een persoonlijke noot: het is bijna krant- en tijdschriftwaardig.
Tips voor bloggers en bedrijven
Zowel de bloggers zelf als de mensen die met ze willen werken wil ik graag drie tips geven die teleurstelling en ergernis moeten voorkomen. Voor de bloggers geldt wat mij betreft:
1. Verdiep je in je onderwerp. Bezoek je bijvoorbeeld een bepaald land, weet dan vooraf hoe het zit met cultuur, gewoontes, klimaat et cetera.
2. Laat je gerust verwennen, maar blijf kritisch. Gratis een luxe resort kunnen testen in bijvoorbeeld Dubai is leuk, maar heb je wel oog gehad voor de mindere kanten van het verblijf?
3. Toon begrip voor de partij die je uitnodigt, of blijf gewoon thuis. Trek niet als een opstandige puber volledig je eigen plan als je vooraf een programma hebt gekregen. Wil je echt helemaal zelf bepalen wat je doet, maak dit dan vooraf duidelijk.
Ook voor marketeers en anderen gelden wat mij betreft diverse richtlijnen, waarvan ik er hier in ieder geval drie wil noemen:
1. Wat voor de blogger geldt, geldt zeker ook voor bedrijven. Weet wie je uitnodigt. Zoek eerdere blogs of publicaties en probeer van te voren alvast te kijken naar basale zaken als leeftijd, achtergrond en doelgroep.
2. Wees flexibel als een blogger tijdens een reis van het gebaande pad wil afwijken. Vraag naar de beweegredenen en probeer samen tot een ‘gulden middenweg’ te komen, zonder de bedrijfsbelangen uit het oog te verliezen.
3. Last but not least: Zorg dat alles goed is voorbereid. Is er wifi op de plekken waar je iemand mee naartoe neemt? Is de badkamer schoon en weet je zeker dat je de goede vluchten hebt geboekt? Goede voorwaarden en een goede organisatie scheppen vertrouwen in de samenwerking en kunnen het blog op deze manier niet negatief beïnvloeden.
Jeroen van Wieringen is sinds twee jaar pers- en communicatieadviseur bij de Stichting Liberation Route Europe. In die rol onderhoudt hij contacten met de internationale pers in de zes Europese landen waar de route actief is. Tussen 2006 en 2013 werkte Jeroen bij Dagblad Metro, onder meer als eindredacteur. Daarnaast was hij als coördinator jarenlang verantwoordelijk voor de reizenpagina’s bij de krant.
Twitter: @Jeroen_van_w
LinkedIn: Jeroen van Wieringen
Credit headerafbeelding: Jesús Léon (CC)
52 reacties
Dit artikel vraagt om een discussie 🙂 Als reisblogger zal ik daarom reageren. Allereerst heel jammer dat de betreffende Française jullie teleurgesteld heeft. Helaas zijn er in de (zowel internationale als nationale) bloggerswereld voldoende “bloggers” die zich steeds weer misdragen op persreizen en het meer als een “gratis vakantie” zien. Zij verpesten het voor de rest, oftewel het gros van de bloggers dat wel serieus met het vak bezig is. Of dit nu hobby of professioneel is, laat ik dan even in het midden. Jammer genoeg is voor sommigen de verleiding (te) groot om toch ja te zeggen op een gratis tripje, terwijl je eigenlijk al weet dat het onderwerp je niet aanspreekt of je van plan bent je als een opstandige puber te gedragen.
Als advies voor bloggers wil ik daarom toevoegen dat je echt bewust nadenkt voor je “ja” zegt tegen een persreis of het onderwerp bij jou en je lezers past. Durf nee te zeggen als je twijfelt of jouw deelname een meerwaarde kan zijn.
Als advies voor bedrijven voeg ik toe dat er écht beter research gedaan moet worden naar welke bloggers je vraagt. 9 van de 10 uitnodigingen verdwijnen bij ons in het digitale ronde archief, jammer van de verspilde tijd en moeite…
Zoals in elke beroepsgroep zijn er toppers en floppers. Het vraagt volgens mij van een opdrachtgever een goede voorbereiding (en ja, een misser zal iedereen weleens maken), net zoals ik vind dat bloggers goed moeten bedenken waar hun lezers op zitten te wachten. Ja, dat betekent soms mogelijkheden afslaan die je persoonlijk best had willen doen, maar niet passen bij de niche van je blog.
Over een jaar of twee kom ik graag een keer met je praten. Zodra mijn eigen kinderen oud genoeg zijn om over de Tweede Wereldoorlog te leren én te ervaren zal ik daar over bloggen. Want ja, daarin onderscheiden we ons van andere blogs: we laten zien dat je met kinderen wel naar musea e.d. kan en in de toekomst wel naar plekken waar je de sporen van de Tweede Wereldoorlog terug kan zien. Ik wil dan graag andere ouders advies geven over de plekken die het meest geschikt zijn om met kinderen te bezoeken.
Maar, op dit moment zijn ze gelukkig nog te jong (6 en 7 jaar oud) om te weten wat er in die jaren is gebeurd.
Beste Saskia,
Dank voor je reactie. Uiteraard ben je meer dan welkom over twee jaar! Het is aan de jongere generatie om de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog in stand te houden. Deze verandert immers van ‘herinnering in geschiedenis’: over niet al te lange tijd is het verhaal van de oorlog er eentje uit de boeken en zijn de mensen die deze zelf hebben meegemaakt, helaas overleden.
Overigens zijn er diverse initiatieven om de jeugd nu al actief te informeren. Zo zijn er lespakketten ontwikkeld voor de basisscholen en kunnen kinderen in West-Brabant de Liberation Route beleven aan de hand van een (gratis) informatieve spelletjes-app.
Ik geloof dat ik ze als moeder zijnde op deze leeftijd nog eventjes onwetend wil houden… Er komen nog jaren genoeg aan dat ze ontdekken dat de wereld minder mooi is dan ze nu denken.
Dit lijkt mij geen Reisblogger-specifiek probleem. Ik heb er tijdens persreizen ook al journalisten meegemaakt die met name geïnteresseerd waren in het aanbod aan drankjes en het geserveerde diner. Die in ieder hotel driekeer van kamer gewisseld zijn omdat het nooit goed genoeg was. Er zijn toppers en floppers zoals hier al gezegd is.
Maar de toppers resp. de passende reisblogger voor de geplante reis of activiteit te vinden lijkt mij helemaal niet zo moeilijk. De uitingen van een blogger zijn allemaal redelijk makkelijk online te vinden. De blogs zelf en ook de foto’s en berichten op Social Media. Dus een indruk van de manier van werken, de thema’s over die geschreven wordt en de kwaliteit van de uitingen is snel te achterhalen.
En nog iets wat ik bij de tips heb gemist. Een samenwerking met een reisblogger mag niet stoppen bij het eind van de reis. Het delen van de blog eens op Twitter is niet voldoende. Alleen het actief delen op alle Social Media kanalen van het bedrijf en ook een link zetten op de eigen website naar het blog maakt een campagne tot een succes. Altijd jammer als het ontstaande content zo weinig van de bedrijven benut wordt.
(Mijn excuus voor taalfouten, mijn blogs schrijf ik in het Duits 😉 )
Helemaal mee eens! Ook journalisten lijken soms andere prioriteiten te hebben, dat is niet iets waarin bloggers zich onderscheiden. Soms vertellen ze me openlijk dat ze eigenlijk met pensioen zijn, maar hun connecties gebruiken om zo veel mogelijk reisjes te kunnen maken.
Wil je werken met bloggers, kies dan een blogger die past bij het onderwerp en wiens blog een kwaliteit en stijl heeft die je aanspreekt. Hetzelfde als bij journalisten, lijkt me.
Blij met het resultaat? Doe er dan meer mee dan alleen een favoriet of als het meezit een retweet. Actief online delen is dan gunstig voor alle partijen, maar gebeurt lang niet altijd.
Ja, daar ben ik het helemaal mee eens!
Quote:
“die domme kippen die zich laten fêteren in een vijfsterrenhotel en daar vervolgens louter lovend over tweeten”
Unqoute
Haha, sooooo true! Ok, dit is natuurlijk met opzet een prikkelende uitspraak en een beetje uit z’n verband gerukt, maar Jeroen slaat hier de spijker op zijn kop.
Ja, goede bloggers moeten betaald worden / gratis op reis.
Maar die ‘lifestyle bloggers’ die lekker reisjes meepakken voegen echt helemaal niets toe en moeten niet eens uitgenodigd worden! Helemaal eens met Jeroen!
Ook mooi dat Jeroen zelf aan geeft dat ze eigenlijk zelf beter hadden moeten selecteren en de ‘schuld’ dus niet alleen bij de slechte blogster leggen.
Hulde voor dit verhaal!
Dank voor je reactie, Joost. We zijn nooit te oud om te leren en je moet uiteraard ook zelf kijken of het anders/beter had gekund.
@Jeroen, nee precies, dat vind ik juist heel mooi dat je ook kritisch naar jezelf bent. Daar kunnen de meeste PR-bureaus nog wat van leren! 🙂
Hoi Jeroen!
Zoals je zelf al aangaf is het belangrijk de bloggers goed uit te zoeken; een goed gekozen blogger kan echt als meerwaarde gelden! Fijn dat je ook goede ervaringen met bloggers hebt ervaren! 🙂 Keep on going!
Groetjes,
Frederieke.
Hoi Frederieke,
Misschien moeten we eens kijken naar een keurmerk reisblogger? 😉
Dat keurmerk is er in de vorm van het keurmerk van Travel Writers Manifest!
Beste Jeroen,
Allereerst dank voor de inzichten en de persoonlijke tips die je deelt voor zowel de bloggers als de marketeers die met bloggers willen gaan werken. Het selectie traject met welke bloggers je wilt werken is essentieel, dat hebben we dan wel geleerd van je ervaringen.
Hoi Jeroen,
Allereerst bedankt voor het mooie compliment. Tegelijkertijd heeft het ook wat treurigs. Immers waarom zouden wij als blogger en fotografe niet ons best doen? De verslaggeving van de Liberation Route was voor ons een serieuze aangelegenheid waarvoor we ons terdege hebben moeten voorbereiden en inlezen. De verhalen waren heftig en verdienden het om zorgvuldig verteld te worden.
Dat sommige bloggers zich er zeer gemakzuchtig van af maken, geloof ik best, maar zoals Simone ook al zegt: er zijn tal van journalisten die evenmin hun werk zorgvuldig doen. Het is voor beide partijen een kwestie van goed je huiswerk doen voor je met elkaar in zee gaat.
Je noemt met de Française wel een ander fenomeen: dat van de blogger met de grote bezoekersaantallen, droom van iedere marketeer en touroperator. (Om even binnen het reissegment te blijven) Echter wat vergeten wordt, is dat die blogger weliswaar 80.000 of 100.000 bezoekers heeft, maar dat geen van hun bezoekers ooit naar Kamp Vught/ het bevrijdingsmuseum/of vul maar in zal gaan.
Ook dat kan een aandachtspunt zijn. Wie zijn de lezers/ bezoekers?
Nog één kanttekening: Je zegt: “Mooi beeldmateriaal, verdieping, een nieuwsaanleiding én een persoonlijke noot: het is bijna krant- en tijdschriftwaardig.”
Bijna?
Zo lijkt het of we toch niet aan de “traditionele journalist” kunnen tippen. Er zijn geen traditionele journalisten, slechts goede of slechte journalisten en dito bloggers.
Enne voor wat het waard is; de dames van Nomad & Villager studeerden respectievelijk aan de foto-academie en School voor Journalistiek. Dus we zijn we “one of the girls”.
Vergeet dat ‘bijna’ maar gauw, Anneke. Ik struikelde (en viel) er ook over.
Inderdaad wordt veel te vaak alleen maar naar de getallen gekeken. Van grote bezoekersaantallen gaan de harten sneller kloppen, ook al zijn het grotendeels lezers zonder interesse in het onderwerp. Onder de 10.000 of 15.000 bezoekers kom je bij veel partijen gewoon niet in aanmerking. Maar wat nu als je wel heel specifiek voor de juiste doelgroep schrijft?
Ik probeer er maar op te vertrouwen dat dit inzicht nog wel komt als we wat meer gewend zijn aan de ‘nieuwe’ media.
Inderdaad absoluut niet ‘bijna’ krant- en tijdschriftwaardig. Wat Anneke en Nicole doen vind ik echt uitzonderlijk goed! Zo zie ik het zelden in de dagbladen. En online ken ik niemand die daaraan kan tippen. En als dat wel zo is, ben ik benieuwd wie. Dat lees ik dan ook graag.
Helemaal eens met deze reactie van Anneke. Ik zie heel vaak bij pr-bureaus dat ze alleen maar kijken naar de aantallen volgers die een blogger heeft op social media. Want tjsa, ook pr-bureaus hebben veeleisende klanten die graag voor de grote aantallen gaan. Dat die volgers nooit naar die bestemming gaan, is kennelijk niet relevant. Ik heb zelf een aantal doelgroepensites op het gebied van reizen. Die halen niet die massa-aantallen, maar converteren wel beter wat betreft boekingen. Zij zitten zogezegd verder in de customer-journey, zoals een marketeer het zou formuleren. En daar is de opdrachtgever van het pr-bureau volgens mij meer bij gebaat.
Ik zie ook bloggers die zichzelf echt als merk hebben ontwikkeld. Zij reizen rond, maken duizenden selfies van zichzelf in de lift, in de hotelkamer en weet ik wat al niet meer. Maar de bestemming, die bij een goede reisjournalist en -blogger centraal zou staan, is voor dit type bloggers puur en alleen achtergrond. Letterlijk zelfs. Vandaag zijn ze hier, morgen zijn ze daar, maar de bestemming is altijd achtergrond voor hun selfies.
Dat hele blindstaren op nummers komt nog uit de engagement-loze tijdschriften en kranten-tijd. Toen ging het immers volledig over gigantische nummers, terwijl er aan voorbij werd gegaan dat het aantal abonnees totaal niets wil zeggen over het aantal mensen dat überhaupt het blad maar open slaat, of daadwerkelijk beslissingen maakt op basis van die content.
Engagement is waar naar gekeken moet worden, dáár maakt een blogger verschil, en daarmee kun je laten zien hoe invested lezers zijn in de content van een blogger. Bloggers horen vaak direct van hun lezers als er trips worden geboekt naar aanleiding van hun content (ik tenminste wel). Daarnaast moet je gewoon bloggers kiezen wiens doelgroep aansluit op de doelgroep die je wilt bereiken. Mocht je het soms lastig vinden de juiste bloggers te selecteren, dan kan ik je daar vanuit mijn bedrijf best bij helpen of advies geven, overigens!
Maar met een beetje de blogwereld volgen, kom je al een heel eind gelukkig :). Meerdere vormen van content kunnen trouwens werken, niet alleen de ‘reisjournalistieke bloggers’ die je toevallig in dit stuk noemde, maar het is maar net wat je wilt, natuurlijk. Overigens alle props voor Nomad & Villager, helemaal terecht. 🙂
Helemaal mee eens Anneke. Het ‘bijna’ mag van mij ook zeker weg. Ook ik heb een journalistieke opleiding en ben ‘one of the girls’.
En idd, de macht van de grote getallen gaat nogal eens boven het kiezen van de juiste doelgroep. Aan kirrende reacties op een paar foto’s met bijschriften ‘jalooooeeers’ en ‘ik wil dit ook’, wordt helaas nog té vaak té veel waarde gehecht, want ‘er wordt zoveel gereageerd’. Dat je als bestemming, accommodatie of wat dan ook niet zoveel aan die reacties hebt wordt -nog- niet genoeg ingezien. Maar gelukkig zijn er ook heel goede bloggers! En Anneke hoort daar zeker bij.
Gelukkig heb je ook al fijne ervaringen met bloggers achter de rug! Ik schrijf enorm graag en ik hoop dat ik dit, samen met mijn passie voor reizen, ook zo kan overbrengen in mijn artikels.
Groetjes
Zeer eens met de reacties van Anneke en Nico. Een goede samenwerking vergt van beide partijen research en goede voorbereiding. Daarin zou m.i. ook geen verschil moeten zijn tussen blogger of journalist.
Cijfers lijken nog steeds een heilige graal voor veel pr-bureaus – terwijl een goede (inhoudelijke) blog van een blogger met een kleiner, maar relevant en betrokken publiek meer zal opleveren dan een posts vol korrelige selfies en non-tips (“Wat je aan het hotel kwijt bent kan ik je niet zeggen, want voor mij was het gesponsord.” – echt gelezen… :s) van een blogger met een massa lezers die niet werkelijk interesse in het onderwerp/de bestemming hebben.
“Gelukkig zijn er ook bloggers die hun werk wel serieus nemen?” en “het is bijna krant- en tijdschriftwaardig”. Van deze regels schrok ik nogal bij het lezen van dit artikel. Dat de ene blogger inhoudelijk sterker is dan de andere en dat de kwaliteit van de Nederlandse (reis)blogs nogal uiteenloopt, daar ben ik het roerend mee eens. Maar dat een goede blogger een uitzondering zou zijn, dat is een heftige bewering, waar ik het sterk mee oneens ben.
Iedereen mag zich blogger noemen en een blog is in vijf minuten opgestart. Een paar muisklikken en klaar. Iedereen kan bloggen. En mede hierdoor zijn er goede en minder goede bloggers. Bloggers met verhalen vol spelfouten en weinig inhoudelijke diepgang, maar ook bloggers die gedegen onderzoek doen naar de bestemming die ze bezoeken en hier goede stukken over schrijven. Maar in dit artikel lijkt het alsof de categorie “goede” bloggers een uitzondering op de regel is. Terwijl veel bloggers een universitaire studie hebben afgerond, een School voor Journalistiek of een fotovakopleiding. Ikzelf blog vaak over de Italiaanse kunst en cultuur en ben cum laude afgestudeerd in de literatuur en kunstgeschiedenis van de Italiaanse Renaissance. Ik durf dan ook wel te zeggen dat ik meer kennis heb over dit vakgebied dan menig journalist. En ja, je ziet op mijn blog ook mooie plaatjes, luchtige teksten en een selfie zo nu en dan, maar ben ik hierom een minder goed schrijver?
En ja, ook ik zou graag wekenlang aan een blog werken. Meer vooronderzoek verrichten, nog wat schaven aan een tekst. De teksten verbeteren en net dat extra stukje diepgang er in leggen. Die luxe heb je als blogger echter niet. Immers doe je het bloggen grotendeels onbetaald in je vrije tijd. En ja, wij worden “betaald” met gratis reizen of producten, maar is dat bij een journalist niet zo? Gaan zij ook niet mee op dezelfde persreizen, verblijven zij niet in dezelfde hotels en schrijven zij daar in tijdschriften ook niet lovend over? En waar bloggers vaak vermelden dat zij op uitnodiging van een PR-bureau of bestemming op reis zijn, zie ik bij artikelen in tijdschriften vaak niet vermeld wie voor de reis betaald heeft of van wie de uitnodiging uitging. Of -om eens iets te noemen- de luchtvaartmaatschappij die in het artikel wordt aangeraden, gratis vliegtickets beschikbaar heeft gesteld voor de journalist en fotograaf?
Traditionele media worden ook gesponsord of betaald voor hun content, en er zullen best journalisten zijn die hierdoor beïnvloed worden. Net zoals er bloggers zijn die juíst wel onafhankelijk zijn en niet uitgaan van betaalde content. En precies andersom en alles er tussenin. In beide kampen heb je betaalde content, objectieve of gesponsorde artikelen. En er zijn goede, inspirerende en bedroevend slechte bloggers. Maar is dat ook niet het mooie van bloggen, dat iedereen de kans krijgt over zijn of haar passie of interesse te schrijven? En dat ik een blog niet interessant vind, betekent niet dat deze persoon geen recht van spreken (bloggen) heeft. Integendeel, deel je verhalen!
Hierom kan je niet zomaar “goede” journalisten en “slechte” bloggers tegenover elkaar zetten. Wél heb je als PR-bureau of de bestemming die de bloggers uitnodigt de taak om de juiste bloggers te selecteren: bloggers met een passende doelgroep, eerlijkheid naar de lezers toe, een passende schrijfstijl en hoge kwaliteit en professionaliteit. Want er zijn genoeg bloggers die professioneel met het vak bezig zijn en deze bloggers kunnen zoveel bieden. Juist bloggers weten direct resultaat te boeken, de artikelen staan immers vaak binnen een aantal dagen of weken online, weten een betrokken en specifieke doelgroep te bereiken en zijn achteraf niet zelden een ambassadeur van de bestemming.
Ik vind het prachtig dat je aangeeft dat heel veel bloggers goed opgeleid zijn of misschien zelfs wel een journalistieke opleiding hebben gedaan. Aan de andere kant denk ik wel dat er nog wel eens te veel waarde gehecht wordt aan “journalistieke kwaliteit” van bloggers.
We hoeven niet allemaal de Paul Theroux onder de reisbloggers te zijn; er is ook behoefte aan Emily Barr’s en Peter Moore’s. Gewoon toegankelijke verhalen waar de lezer zich in kan verplaatsen.
Fijn dat jij deze discussie als (oud?)journalist aanzwengelt Jeroen. De markt is groeiende en dat merken we. Zoals Milou zegt, vroeger keken we naar aantallen. Nu kijken we naar conversie. Maar is die conversie waard? Fem zegt ook “terwijl een goede (inhoudelijke) blog van een blogger met een kleiner, maar relevant en betrokken publiek meer zal opleveren dan een posts vol korrelige selfies en non-tips” Maar hoe toon je dit als blogger aan bij je opdrachtgever? En wat wil die opdrachtgever zelf eigenlijk? PR bureaus worden ingehuurd voor een zo groot mogelijke media-waarde voor hun klant. Dus die zullen nog vaak voor de bezoekers-aantallen gaan.
Daar zit een groot gapend gat. De meeste van de opdrachtgevers van Verkeersbureaus.info willen bereik en conversie. Ze willen uiteindelijk hun reis verkopen of zorgen dat er zoveel mogelijk Nederlanders naar hun bestemming komen. Hoe toon jij als blogger dit aan als je zo’n 18.000 bezoekers per maand hebt in een bepaalde niche zoals Saskia met Kidseropuit.nl?
Aan de andere kant, is een blogger wel hetzelfde als een (kritische) reisjournalist? Zien opdrachtgevers bloggers juist niet als advertorial-verpakte redactionele content? Wellicht moeten we daarom juist heel scherp de scheiding blogger VS journalist aanhouden.
Benieuwd naar jullie reacties
We zijn als blogger in de beleving van sommige klein, vooral als er ook keuze is uit mamabloggers (ja echt, dat is voor ons een grotere ‘concurrentie’ dan andere reisbloggers!) met een gigantisch bereik. Je ziet nu een verandering omdat we voorbij de magische 10.000-15.000 zijn. Het zou goed zijn als er meer wordt gekeken naar de doelgroep die een blogger bereikt, bij mij zijn dat reislustige gezinnen. Dat is bij het gemiddelde mamablog echt anders. Wat is dan meer waard? Om de meerwaarde te laten zien van nicheblogs als KidsErOpUit en Gezinopreis zijn Tikva en ik ook begonnen met Familytravelbloggers.nl. Ja, daar laten we ons bereik open zien (ook een unicum) maar vooral laten we zien waar wij allemaal sterk in zijn en dat laatste zou wat mij betreft veel zwaarder mogen wegen.
Overigens heb ik totaal niet het idee dat ik als blogger te vergelijken ben met een journalist. Mijn insteek is anders, ik ben (ervarings)expert op het gebied van familytravel en dat deel ik. Ik wil de informatie geven waar ouders op zitten te wachten. Geen prachtige poëtische verhalen (daar zijn anderen ook veel beter in, ik ben daar te nuchter voor), maar een eerlijk verhaal en praktische tips. Ouders laten zien dat er meer is dan een all inclusive resort met fulltime entertainment. Vanuit mijn kennis op dit gebied zie ik journalisten trouwens regelmatig slechte artikelen schrijven….
Oh ja, wat betreft het aantonen: hoorde laatst van een kennis dat ze op ons blog had gelezen over een camping, ze ging naar die camping en hoorde daar dat ze dit jaar meer boekingen hebben gehad dankzij ons blog daarover. Ik weet van minimaal 3 mensen dat ze naar Zweden zijn gegaan omdat wij er zoveel over hebben geschreven etc. En dan dat is alleen nog maar het deel dat je toevallig hoort! Waren die mensen daarheen gegaan als een algemene reisblogger daarover had geschreven? Nee, want met kinderen op reis of vakantie gaan is echt anders dan zonder.
@Patrick leveren sommige reisjournalisten niet ook als advertorial-verpakte redactionele content? En geven sommige bloggers niet ook goed onderbouwde kritiek? Ik denk dat het onmogelijk is de scheiding blogger VS journalist aan te houden, juist omdat het in beide gevallen niet haarscherp is wat gesponsord is en wat niet en de twee beroepen vaker in elkaar overlopen. Journalisten die op social media actief zijn, ook bloggen, of bloggers die zo nu en dan voor tijdschriften schrijven.
En is het zo vreemd dat bloggers betaald willen krijgen voor opdrachten, advertentie-inkomsten of gesponsorde artikelen hebben? Ik steek met liefde heel veel tijd en moeite in mijn blog, maar heb uiteindelijk wel een hypotheek te betalen.
Overigens helemaal met je eens dat het als blogger lastig is je waarde te bepalen, zeker wanneer je een nicheblog hebt en daardoor – zoals ook ik – lagere bezoekersaantallen dan meer algemene (reis)blogs. Hierom is het goed dat deze discussies gevoerd worden.
Ja dat doen reisjournalisten zeker, maar de vraag is op welk platform ze dat publiceren en onder welke naam. Je zult geen “als advertorial-verpakt-artikel” tegenkomen in de FinancialTimes. Tegelijkertijd kan de freelance journalist ingehuurd worden om content te schrijven. Maar dan zit je in een andere rol denk ik?
Wat is het doel? Ik denk dat “iedereen” hetzelfde doel heeft. Een mooie beschrijving geven van een bestemming/reisproduct en haar aanhang daar warm voor maken zodat die een reis gaan boeken naar die bestemming. Door de selectie en ervaringen van slechte artikelen zullen we bloggers (of journalisten) die niet naar tevredenheid publiceren (blog/site/social) vanzelf niet meer gevraagd worden.
Hi Jeroen,
Je bespreekt zeker een aantal interessante en goede punten in je artikel, maar leek het weinig gebalanceerd, vol met assumpties en vooroordelen met slechts 1 praktijkvoorbeeld. Ik vond met name de tips erg bijzonder. Schat je ons dan zo laag in?
1. Verdiep je in je onderwerp. Bezoek je bijvoorbeeld een bepaald land, weet dan vooraf hoe het zit met cultuur, gewoontes, klimaat et cetera.
Wij zijn reizigers. Dit is wat we doen… Wij zijn voor de reis, tijdens de reis en na de reis bezig met een bestemming en alles wat hierbij hoort. Geloof het of niet, maar dit vinden wij het mooiste wat er bestaat.
2. Laat je gerust verwennen, maar blijf kritisch. Gratis een luxe resort kunnen testen in bijvoorbeeld Dubai is leuk, maar heb je wel oog gehad voor de mindere kanten van het verblijf?
Erg leuk inderdaad. Dat hoop ik ooit nog een keer te doen. Het liefst vijf sterren (of zes als dat bestaat)… Nou wil het dat ik een makkelijk persoon ben, die van zichzelf enthousiast en positief is en nou eenmaal niet zo kijkt op 1 of 2 mankementen. Ja, ik zal ze noemen, maar dan vaak als ‘point for improvement’. Ik kies er voor om een genuanceerde, eerlijke mening te geven, maar wel een die bij mij past. En dat deze vaak 98% puur enthousiasme is en 2% iets minder, dan is dat nou eenmaal zo.
3. Toon begrip voor de partij die je uitnodigt, of blijf gewoon thuis. Trek niet als een opstandige puber volledig je eigen plan als je vooraf een programma hebt gekregen. Wil je echt helemaal zelf bepalen wat je doet, maak dit dan vooraf duidelijk.
Is dit volledige artikel met goedbedoelde tips dan echt op die n=1 gebaseerd? Die ene Francaise? En worden wij dan als reisbloggers met deze nogal suggestieve tips toegesproken? En vergeleken met opstandige pubers ;)?
Ik vind het absoluut positief dat er aandacht is voor de kwaliteit van reisbloggers. Zelf ben ik werkzaam als arts en Bunch of Backpackers is puur een uit de hand gelopen hobby. Ik heb geen journalistieke achtergrond, maar via de levendige reisbloggers community ben ik de afgelopen 2 jaar ‘opgeleid’ tot de reisblogger die ik vandaag ben. Eentje die nog steeds veel te leren heeft, maar inmiddels wel beter begrijpt hoe je afspraken maakt met bedrijven/organisaties/DMO’s, welke verwachtingen er zijn etc.
Ik ben zelf ook redelijk actief in de (inter)nationale reisbloggers community. Het is een ambitieuze groep, die zichzelf continue bekritiseerd, verbeterd en bijschoold. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het merendeel van mijn collega’s, professioneel gedrag vertoond.
Dank voor dit artikel en voor het op gang brengen van een discussie!
Vriendelijke groeten,
Manouk
Blogger Bunch of Backpackers
Beste Manouk,
Dank voor je reactie. Laat ik voorop stellen dat er veel bloggers zijn die hun werk serieus nemen. En als ik het zo lees, lijk jij gelukkig tot die groep te behoren. Begrijp me niet verkeerd: ik zie wel degelijk de meerwaarde van een blogger. Maar ik vind dat de gemakzucht steeds meer lijkt te overheersen. Misschien heeft dat ook met deflatie te maken: het aantal (reis-)bloggers groeit met het uur.
En ook al ben ik geen ster in wiskunde, geloof me als ik zeg dat n=1 in dit geval niet opgaat. Ik houd alleen niet zo van naming en shaming. De dame in kwestie diende ter illustratie van iets waar wij in de reiswereld met zijn allen – ook de marketeers en persmensen – waakzaam voor moeten zijn: het afbrokkelen van de kwalitatieve reisverslagen.
In deze discussie heb ik er eerder aan gerefereerd: is een keurmerk 2.0 wellicht op zijn plaats in de blogwereld?
Hoi Manouk en Jeroen,
Allereerst de woorden die mij het eerst te binnen schoten ‘JA, hulde’. Wellicht vanuit mijn eerste emoties na het lezen van dit artikel tot stand gekomen, maar niet minder waar.
Manouk, de regel “schat je ons dan zo laag in; lees je in etc”, ik zou willen dat ik het hier met je eens kan zijn, maar helaas heb ik het al zo vaak mee gemaakt dat bloggers die mee waren zich enkel en alleen konden verdiepen in de wereld van de selfies en niets wisten over het land of de plaats.
Ik kan mezelf goed voorstellen dat je als bedrijf/pr-bureau/productvertegenwoordiger, niet meer weet wie je mee ‘moet’ nemen. Ik geloof dat de groei van blogs nog nooit zo hoog was. Maar ga in gesprek met de blogger, nodig ze uit, vraag naar engagement… want what the f*ck hebben we aan 100.000 bezoekers die 12 tot 14 jaar zijn en een dergelijke reis toch niet kunnen betalen? Inspireren is mooi, maar is het niet waardevoller als je ook mensen aanspreekt die de volgende vakantie denken; ‘daar moeten we heen’.
Goed ik dwaal af… frustraties genoeg over de blogwereld helaas. Kwalitatieve teksten worden er genoeg geschreven door zowel journalisten EN bloggers. En ik gok dat je met een beetje research (lezen van de website of blog) ook kunt zien wat voor die blogger belangrijk is. Staan er echte verhalen? Is de blogger meer gericht op het geven van tips? Of zijn selfies de hoofdmoot…
Ik viel ook even over het woord ‘bijna’, want goede en slechte voorbeelden zitten in zowel de blogwereld als de journalistiek.
Dat keurmerk 2.0 mag er komen van mij.
Groet,
Anouk
Blogger My Delicious Journey
Net als Manouk moest ik lachen om punt 1. Of eigenlijk níet lachen, want ik vind dat echt erg. Ik kan het me namelijk niet voorstellen! Je bent toch niet voor niets reisblogger: je bent dat omdat je graag alles over een bestemming wilt weten. Ik denk dan ook dat de bloggers die jij tegenkomt die zich niet verdiept hebben in een bestemming doorgaans geen reisblogger maar een wellicht een beauty- of fashionblogger zijn. Ook daar zullen er vast genoeg zijn die zich wel terdege voorbereiden, maar van serieuze reisbloggers kan ik het me bijna niet voorstellen. Natuurlijk, door tijdgebrek bereid je je wel eens minder voor dan je zou willen, maar de meeste bloggers zien die voorbereiding denk ik juist als een van de leukste onderdelen van hun werk/passie. En als dat niet zo is moeten ze zich denk ik afvragen of ze wel doen wat ze écht willen doen.
Interessant om te lezen en ik denk dat alles wat ik erover zou willen zeggen al wel gezegd is door mijn collega-bloggers en journalisten, want ik ben als beide werkzaam. Ik voel me dus ook niet aangesproken door de nogal denigrerende betiteling ‘domme kippen’. Maar ik vraag me wel af of hiermee vooral vrouwelijke bloggers worden bedoeld, want dat vind ik wel een beetje beschamend.
Jeroen: jammer dat je zo’n slechte ervaring had. Maar inderdaad een les voor de volgende keer. Je hebt bloggers en bloggers. En als je niet wilt dat het type ‘ik maak alleen maar selfies’ iets over de liberation route schrijft, moet je natuurlijk niet zo’n blogger uitnodigen. Dan zat je bij Nomad & Villager veel beter. Om de tijdschriften en kranten aan te halen: je zou toch ook niet de Party of Privé uitnodigen alleen omdat ze een groot bereik hebben?
Mooi onderwerp, mooie discussie. Een onderwerp dat me boeit sinds ik ben gaan bloggen, bijna twee jaar geleden. Ik ben tevens ook actief als freelance journaliste, dus ken beide kanten. Het eerste wat in me opkomt na het lezen van dit stuk? De zwart-witte scheiding tussen journalist en blogger. Natuurlijk: er zijn bloggers die (veel) minder kwaliteit leveren en ja, dat worden er steeds meer. Maar daar zie ik vooral een taak voor de PR-persoon: goed selecteren. Al wat je niet genoeg vindt (lees vooraf wat content, kijk naar de doelgroep) niet uitnodigen voor de reis. Zo houd je als het goed is de goede bloggers over. Bij journalisten is die selectie juist veel lastiger. Je nodigt immers een medium uit, niet een persoon. Wie van de Telegraaf, de Volkskrant of de Libelle mee gaat, weet je als PR-persoon ver van tevoren niet. Het gaat immers om het medium, om het bereik (zeg me als ik het fout heb, ik heb het idee dat het zo gaat). Ik heb inmiddels een aantal persreizen meegemaakt en mijn conclusie: vaak zijn bloggers / online publishers de enthousiastelingen. De mensen die in opdracht van traditionele media meereizen zijn vaak stugger en uit op wat zij willen halen aan verhaal. Meer liever niet. Spontane toevoegingen aan de reis? Geen zin, immers niet nodig voor het artikel. Terwijl de bloggers op ontdekking willen, alles willen zien en meemaken. Nogmaals, dat zijn mijn ervaringen, ik wil niet zeggen dat alle traditionele journalisten stug zijn en dat alle bloggers enthousiast zijn en kwaliteit leveren, want dat is ook absoluut niet het geval. Ik ben alleen een beetje tegen dat zwart-witte journalist versus blogger. Júist bij bloggers is het mogelijk te selecteren op kwaliteit, dus ik zou zeggen: maak daar gebruik van als PR-persoon.
Wat punt 2 betreft: dat ben ik met je eens. Ik denk dat we allemaal echt wel zien wat er minder is aan de plek waar we op dat moment zijn. Kritiek leveren (in je uiteindelijke stuk) wordt echter niet altijd gewaardeerd. Vanuit het oogpunt van de opdrachtgever is dat begrijpelijk. Maar niemand heeft er iets aan als iets mooier wordt voorgespiegeld dan het is en het betreffende hotel of de bestemming uiteindelijk niet aan de verwachtingen voldoet. Uiteraard ervaart iedereen alles op zijn eigen manier (dat blijk wel uit de soms totaal tegenstrijdige reviews op Zoover of Tripadvisor; wat de een horror vindt vindt de ander geweldig, en wat de ander ‘het paradijs’ vindt daar wil weer een ander nog niet dood gevonden worden), maar ik streef er wel naar de mindere kanten of de ‘andere’ kanten van een verblijf wel te tonen. Ik doe dat in mijn blogs regelmatig, zij het voorzichtig, maar het gaat om de manier waarop. In mijn 10 best gelezen blogs die ik vandaag postte staan zeker 3 blogs waarin ik heb vermeld wat er minder aan was. Desondanks heb ik met die blogs heel veel mensen enthousiast gemaakt een bepaalde bestemming zelf ook te gaan bezoeken. Het is dus de kunst dat zodanig om te buigen dat ze toch geïnteresseerd blijven. Mensen willen eerlijkheid, ze zijn namelijk niet gek. Mijn lezers niet in elk geval.
Ik denk dat er grote verschillen zijn tussen reisjournalisten en reisbloggers en dat dit ook helemaal niet erg is. Het is aan de opdrachtgever om van tevoren goed te kijken welke doelgroep ze willen bereiken en wie ze daar dan voor in willen zetten. Wil je een journalistiek verhaal, een mooi fotoverslag of live verslag naar duizenden volgers op social media?
Ik vind het wel slecht dat je in dit artikel een voorbeeld geeft van één meisje die haar werk blijkbaar totaal niet serieus neemt en dat je vervolgens twee ‘reisbloggers’ prijst die het wel heel goed doen, die naar mijn idee meer reisjournalisten zijn dan bloggers. Daarmee schets je een verkeerd beeld. Ik denk dat er genoeg reisbloggers zijn die ontzettend goed werk leveren, alleen vaak met een hele andere insteek. Toch kan dit voor veel opdrachtgevers net wel zijn wat ze zoeken.
Je haalt de woorden uit mijn mond Veerle. Zoiets schreef ik net bij Nomad & Villager als reactie.
Beste Veerle,
Ja. Er zijn grote verschillen tussen journalisten en bloggers. Net zoals er ook grote verschillen zijn tussen bloggers en bloggers, en tussen journalisten en journalisten. Interessant is dat je vindt dat de bloggers die ik aanhaal volgens jou meer journalisten zijn. Daarmee impliceer je volgens mij indirect dat bloggers sowieso geen journalist zijn. En dat is dan weer in strijd met wat ik van velen teruggekoppeld heb gekregen. Wat is volgens jou de definitie van een blogger en waarom zijn bijvoorbeeld Nomad & Villager dat volgens jou niet?
Het doet me goed om te lezen dat mijn bijdrage veel heeft losgemaakt. Ik beweer zeker niet de wijsheid in pacht te hebben, maar het feit dat ik nog altijd reacties krijg van mensen – zowel voorstanders als tegenstanders – betekent volgens mij wel dat deze kwestie wel de gemoederen bezighoudt.
Het grootste manco van reisbloggers is volgens mij dat ze van oorsprong geen journalist, geen tekstschrijver en geen taalpurist zijn en dat ze de sites bij het starten ervan niet als een start-up behandelden. Ze hebben een site die ineens opvalt met als gevolg dat er ‘deals’ bij om de hoek komen kijken. Opportunistisch dat men is grijpt iedereen die kans. Logisch, want je krijgt ineens betaalt voor je inspanningen in de vorm van trips. Dat zit anders bij de aangehaalde voorbeelden in het artikel; dat zijn websites van vakmensen die bewust om de kwaliteit een blog zijn gestart, met ook nog eens een achtergrond in de materie.
Mijn manco als reisblogger is dat ik mijn sites ooit begon als hobbyprojectjes. Het groeide uit tot websites met blije bezoekers (en met flinke bezoekersaantallen). Kwaliteit stond niet centraal, ik had immers een baan en de websites waren voor wat afleiding in de avonduren. Vervolgens werd er geld mee verdiend. Uiteindelijk is het geheel ondergebracht in een eenmanszaak en leef ik ervan.
Nu is het anders en weet ik dat mijn inkomsten ook samenhangen met de kwaliteit die ik (zichtbaar voor de betalende partijen) bied. Ik zie regelmatig oude artikelen (van 2007 en zelfs veel eerder) langskomen. Die zijn verschrikkelijk om te lezen. Als deze toevallig door een PR-bureau gelezen worden kan ik dat tripje wel vergeten. Ga ik al die content herschrijven? Daar heb ik geen tijd voor, want sinds ik het geheel als bedrijf run moet er (soms helaas) wel verdiend worden (je kent het; eten, hypotheek en niet onbelangrijk; mijn reizen). Ik bekostig al mijn trips uit eigen zak. Maar de content die het oplevert moet ook zelf uiteindelijk weer wat opleveren. Het echte manco is dus dat je enerzijds (h)eerlijk wilt schrijven over de ervaringen, maar aan de andere kant ook moet terugverdienen om rond te komen. Nu gaat het mij redelijk goed af, maar vergeleken sites die Jeroen noemt steken mijn artikelen er schril tegen af. Toch vergelijk ik mij er niet teveel mee. Natuurlijk ben ik ook gegroeid en schrijf ik nu veel beter dan 5 jaar terug. Toch doet de dagelijkse feedback mij realiseren dat ik precies doe wat ik wil doen; andere mensen happy maken met mijn content en ze wellicht zelfs te enthousiasmeren om de bestemming waarover ik schrijf zelf ook te bezoeken. Ik zou de kans op de blogtrip uit het artikel dus ook netjes gepasseerd hebben, simpelweg omdat het niet mijn ‘ding’ is. Jammer dat anderen dat blijkbaar niet doen en ook jammer dat het bureau dat ze uitnodigd niet beter kan onderzoeken of ze de juiste personen aantrekken.